Nijensleek – Hoofdweg 50 (Café Mos – Aukes – Hoekman)

In 1851 was er op deze plek een bakkerij gevestigd van Lubertus van de Bosch uit Kuinre en zijn vrouw Teuntje Beverwijk uit Steenwijk. Na het overlijden van Lubertus van de Bosch (in 1854) hertrouwd Teuntje met Jacob Hendrik Uhl. 
De bakkerij veranderde langzamerhand via een winkel naar een café.  Jacob Hendrik staat eerst als bakker te boek en later, bij zijn overlijden op 18 november 1893 als kastelein. Het is 29 april 1893 als dochter Christina Anna trouwt met Jans Mos. Het pand wordt te huur gezet, en de naam café Mos ontstaat rond die tijd.

Café Mos wordt café Aukes

Jans is, volgens een kasboek uit 1899, wagenmaker. En dat werk blijft hij doen naast het werk als kroegbaas.
Na het overlijden van Jans Mos in 1919 nemen dochter Jacoba Katriena Mos, haar man Antoon Theorodus Aukes en zoon Jan Mos het café en de wagenmakerij over.
Jan zet de wagenmakerij rond 1920 voort in het pand ernaast (nr 52).
Rond 1950 was de schuur rechts van het café in gebruik als schutstal. Hier werd vroeger loslopend vee ondergebracht dat door de eigenaar tegen een logies vergoeding kon worden opgehaald. Later herbergde hij onder andere de weegschaal die gebruikt werd bij het bepalen van het slachtgewicht van vee.

Activititeiten

In het café werd veel georganiseerd. Zo was er in 1935 een kookcursus.

Café Hoekman

In 1950 werd het café overgenomen door de familie Hoekman en stond het als zodanig gedurende lange tijd bekend. Zowel de familie Aukes als de familie Hoekman hielden melkvee waaraan bij de invoering van de verplichte koeltanks voor de melkopslag in 1980 een eind kwam.

In het boekje “Schenkhuizen en Taveernes” (tekst: Roelof Tienkamp en foto: Freek Regts) – uitgegeven in 1976 (uitgeverij Hovens Gréve -Steenwijk) staat een mooi artikel, over het café:
“Café Hoekman, liggend aan de weg tussen Steenwijk en Vledder in Nijensleek, is een sprekend voorbeeld van “kroegverpaupering”, zoals die momenteel op het platteland plaatsvindt. De vrouw des gelagkamers, die overdag veelal de scepter zwaait over het café omdat haar man in de agrarische sector werkzaam is, kan zich de tijden nog herinneren, dat de bezoekers zo talrijk waren, dat ze bijkans aan alle kanten het pand uitrolden Vooral vergaderingen van verenigingen en clubs van verschillen pluimage lokten mening klant naar het nog steeds gezellige cafeetje. “Ik weet nog goed”, aldus mevrouw Hoekman, “dat we een dikke vijftien jaar geleden de zaal in twee gedeelten moesten splitsen en de keuken moesten ontruimen om iedereen rustig te kunnen laten vergaderen”.
Nu is dat bepaald anders.
Als het gezin Hoekman -dat zich 25 jaar geleden in Nijensleek vestigde- van de opbrengsten van de bijeenkomsten in hun taveerne zou moeten leven, zou men het wekelijk moeten doen met niet meer dan een halfje bruin. Een kleine medaillekast van de al lang opgeheven vereniging NSC (Nijensleker Sport Club, inderdaad), waarin enkele lauwertakken en een drietal bekers de bezoekers mat toeglimmen, is een tastbare herinnering aan die lang vervlogen tijd. Man heeft er wel over nagedacht de zaak op te doeken om de toch wel grote ruimte te gaan bewonen, maar men vreesde een gemis aan gezelligheid .
Er komen nog wel eens wat klanten, maar dat zijn veelal jonge bezoekers, die zich na het nuttigen van een enkele pils in het nachtleven van de wat grotere plaatsen storten.
Deze jeugdigen komen overigens niet uit Nijensleek zelf; voor de plaatselijke bevolking schijnt een café nog steeds een verboden paleis te zijn. In de zomer wipte er nog wel eens een schaarse toerist binnen, maar daarmee hebben we het voor wat dit café betreft, wel zo’n beetje gehad. De inrichting is redelijk ouderwets, hoewel een spiksplinternieuwe wand-recht tegenover de vooringang- wel een beetje vreemd aandoet. Achter die muur zijn twee kamertjes aangebracht, waarin eventuele pensiongasten een plaatsje kunnen vinden. In vroeger dagen bevond zich op die plaats een toneel, waarop ijverige amateurs regelmatig grappig bedoelde schetsjes vertoonden. De keurig in de was gezette hoeven vloer, het houten Amstel -fust en enkele zeer oude affiches zijn zeker het aanzien waard. het zal de bezoeker opvallen, dat er binnen de wanden van deze kroeg geen muziek klinkt. Volgens mevrouw Hoekman stelt de gemiddelde bezoeker meer prijs op stilte”

In de jaren rond 1995 kwam er een eind aan het café bestaan en werd het gesloten.

Woning

De grondvorm van het gebouw is gebleven al zijn er veel onderdelen veranderd of verdwenen. Zo zijn de hoge schoorstenen verdwenen, evenals de glas in lood bovenramen, de dakkapel is aangepast. Bij de aanleg van het fietspad is besloten om de ingang naar de zijkant te verplaatsen.

---

Laatste aanpassing: 11 januari 2025